45 سال از حادثه و معجزه بزرگ قرن حاضر می‌گذرد؛ حادثه و معجزه‌ای که تغییری بنیادین و تعریفی نوین در دکترین نظامات سیاسی جهان ایجاد و سیاسیون دانه درشت دنیا را وادار به بهت و تعجب کرد.
مهدی مقاری؛ در فضایی، انقلاب اسلامی به وقوع پیوست که جهان سیاست، اسیر کشمکش‌های دوقطبی‌های خاص خود بود و تشنگی و عطش سیاسی دنیا در پی تحول بود و می‌طلبید تا نظامی جدید پا به عرصه سیاست گذارد که چنین هم شد و به شعار بزرگ نه شرقی و نه غربی ایران اسلامی، به خوبی جامه عمل پوشانده شد.
ذکاوت، هوشمندی و بهره‌گیری بنیانگذار فقید انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) از این شرایط و موضوعات ویژه ای، چون انقلاب سفید، کودتای 28مرداد، گسترش هویت طلبی و ملی گرایی در ایران آن روز با گرایشات مذهبی، بهره لازم را برد و ثمره انقلاب اسلامی را از این درخت پرشاخ و برگ چید، البته وجود جو خفقان و اختناقی که در دهه‌های چهل و پنجاه بر کشور بر اثر دیکتاتوری‌های خاندان پهلوی به راه افتاده بود و حاکم بود، نیز مزید علت شد و توانست با همت والای ملت ایران و مدد حضرت حق، انقلابی به عظمت ایران سرافراز و تعبیری خاص، پدید آید.
مخالفت و ضدیت ریشه‌ای و اصلی با اسلام و وابستگی و سرسپردگی رژیم پهلوی به بیگانگان علیرغم اینکه ظواهر مذهبی و مستقل بودن در بین رضا شاه و محمدرضا حفظ می‌شد؛ دلیل بسیار بزرگی برای شکل گیری هسته اولیه فکری و عملیاتی انقلاب اسلامی در بهمن 1357 شد.
گسترش دامنه دار بهائیت و سپردن امور مهم مملکتی و مناصب بانفوذ کشور به افراد منتصب به این جریان و همچنین افزایش روزافزون روابط مختلف با رژیم جعلی و پوشالی صهیونیستی را می‌توان از جمله دیگر عواملی برشمرد که نتیجه آنها، شرایط را برای ایجاد تحول عظیم در کشور که همان انقلاب باشد را فراهم و هموار کرد.
انقلاب اسلامی به عنوان پدیده‌ای که از سال 1341 شروع شده و در سال 1357 به نتیجه رسیده است و تا امروز که در 45 سالگی پیدایش خود قرار دارد، همواره مسیر کمال و تعالی خود را سپری کرده و فارغ از ویژگی‌های انقلاب‌های مرسوم جهان معاصر، برای خود، مباحثی خاص، تعریف و اجرایی کرده و در تمام این سالها، تلاشی موثر برای صدور خود به دیگر ممالک داشته که تا حدود بسیاری از جمله بیداری اسلامی در سرزمین‌های عربی، توفیقات بزرگی را به دست آورده است.
جشن‌های پیروزی انقلاب اسلامی در چهل و پنجمین ایستگاه خود برای ایرانیان بصیر و هوشیار با چاشنی تصمیمی بزرگ و سرنوشت ساز که پیش روی ملت ایران قرار دارد، مواجه است که باید نمایندگان مجلس شورای اسلامی را برای دوره دوازدهم برگزیده و راهی خانه ملت کند.
مجلسی که عصاره فضایل ملت است و نه جایگاه مدعیان، بلکه محل حضور و بروز عمل گرایانی است تجربه‌های لازم را دارا بوده و دو وظیفه مهم قانونگذاری و نظارت را به خوبی فهمیده و وعده‌های پوچ و دروغین به مردم نمی‌دهند.
به فرمایش مقام معظم رهبری هر نماینده‌ای که وارد مجلس می‌شود باید ویژگی‌های بزرگی، چون تدین، کارآمدی، دلسوزی و شجاعت را داشته باشد که در صورت دارا بودن این خصایص، هر ایرانی وظیفه دارد تا وی را برگزیده و رهسپار پارلمان ملت کند.
بی شک و بدون هرگونه اغماضی، فردی که خداشناس باشد و در اجرای وظایف از عهده انجام امور قانونی و فرامنطقه‌ای برآید و با دلسوزی به پیگیری امور مردم بپردازد و همچنین با شجاعت از حقانیت مردم حوزه انتخابیه خود دفاع کرده و از حق و اجرای عدالت هم فروگذار نکند به نمایندگی از مردم در مقابل هر جریانی از مردم و داشته هایشان با تمام وجود دفاع خواهد کرد.
مجلسی در عمل مردمی است که بتواند توسعه همه جانبه و رفاه عمومی را برای مردم به ارمغان بیاورد و خاطرات مردم را از اختلاس ها، ناعهدی ها، بی وفایی ها، نفوذی‌های پرخطر و برخی سرسپردگی‌ها به جریانات معاند و منافق را از اذهان مردم پاک کرده و با باور به آرمان‌های انقلاب اسلامی و پایبندی به آنها، عمل گرایانه و با بصیرت مقابل خوی اشرافی گری قد علم کرده و با روحیه فسادستیزی و عمل به ساده زیستی و جوان گرایی، کشور را به توفیقات بزرگی در همه عرصه‌های ملی و بین‌المللی برساند.
0 دیدگاه